| Mulischbabes verwarmen Poetracks Bevroren woorden ontdooien in de warme Wintertuin. Het Gelderse cultuurfestival brengt de boekenkast op de planken. Poëzie van ‘De Grote Drie’ wordt vertaald in popmuziek. Na de gezongen Reve zijn voor Poetracks twee gedichten van de grote Mulisch op muziek gezet.  De Nederlandse taal is sinds kort verrijkt met het begrip Mulischbabe. Ellen ten Damme, Anneke van Gierbergen, Roos Rebergen Simone Holsbeek, Pien Feith en Lea Kliphuis mogen zich Mulischbabe noemen. Het Babe-deel spreekt voor zich, de toevoeging Mulisch laat zich verklaren uit het feit dat eenieder van deze dames een gedicht van Harry Mulisch tot lied heeft gemaakt. Mulisch is eerder in de popmuziek verzeild geraakt. Zijn gedicht Boezem werd omarmd door Kayak. Dat was in 1976. Voor een heuse boekenweekplaat. Zijn bijdrage aan de muziekgeschiedenis leek tot een one-hit wonder beperkt te blijven. De schrijver hield nog wel rekening met een Nobelprijs, maar had op een popmuzikale hommage niet meer gerekend. Mulisch liet dan ook weten zeer vereerd te zijn met Poetracks #2. Deelname aan Poetracks # 2 is een risicovolle onderneming. Beoefenaars van de lichte muziek zouden zich kunnen vertillen aan de zwaarwegende dichten van Mulisch. “Toen ik Verslag van de uitgezonden bode? las begreep ik er helemaal niks van”, bekent Roos Rebergen (Roosbeef) eerlijk. “De dichter wilde terug naar de bron, het ijzer. Ik heb hetzelfde gedaan en kwam bij mijn oude beugel terecht. Daar heb ik dus een liedje over geschreven ”Met mijn ijzeren lach, zeg ik mijn vrienden gedag“, luidt het refrein van haar puberblues. Niet echt vergelijkbaar met de “Klinknagels dreven het zweet” van Mulisch, maar ontegenzeggelijk de meest eigenzinnige bijdrage van de avond. Evenals Rebergen gebruikt Lea Kliphuis het woord van de dichter om haar eigen verhaal te vertellen. “Bij Romantisch refrein stelde ik me een oud vrouwtje met maar één echte liefde voor. Met het beeld van mijn oma voor ogen heb ik deze Poetrack geschreven.”
Simone Holsbeek (Drive by Wire) vraagt zich of haar trage, zuchtende lied Mulisch zou kunnen bekoren. Onder Holsbeek winnen de woorden aan gewicht, de jonge Pien Feith houdt het liever speels en licht. Het talent uit Utrecht kiest evenals Anneke van Giersbergen (The Gathering) voor een jazzy benadering. Daarmee houdt de vergelijking op, want Van Giersbergen zingt in haar moerstaal en houdt zich letterlijk aan de tekst van de oude meester. Ellen ten Damme deinst er afsluitend niet voor terug om de Mulisch in dichtvorm naar een louche club te leiden. Zo eindigt Mulisch, na een liederlijke avond in het gezelschap van meerdere vrouwen, in de voor hem vertrouwde nacht
|