|
The Twilight Singers (met Greg Dulli en Mark Lanegan) Doornroosje Nijmegen 27 november 2006
Terug op het juiste spoor Greg Dulli is terug. Na een lange vlucht, vandaan het slagveld van de psyche waar narcisme en zelfontkenning niet aflatend om zijn ego strijden, vond hij zichzelf terug op het podium. Verslaafd, innerlijk verlaten. Vol op de remmen voor 'einde weg' nam hij de laatste afslag voor de sterfelijke ziel. Volgende stop: de afkickkliniek. Dulli dumpte de drugs en liet zijn geestelijke bagage achter op Powder Burns, het vierde en tot dusverre meest gewaardeerde album van The Twilight Singers. Onderweg naar een nieuwe tour pikte Dulli zijn mysterieuze vriend Mark Lanegan (Screaming Trees, Queens of the Stone Age) op. De zanger/zonderling is een attractie op zich. Het enige wat aan Lanegan lijkt te bewegen is zijn mond. Een schemerend gat dat zich spaarzaam opent. Het levende standbeeld heeft ook in Nederland bewonderaars, zo blijkt tijdens het eerste najaarsoptreden van The Twilight Singers in Nijmegen. De fans hebben mogelijk uren in de auto gezeten voor enkele minuten Lanegan. Want de postrock-sfinx zingt slechts met enkele nummers mee.
Spil in de grote zaal van Doornroosje is niet Lanegan, maar Dulli. Dulli houdt van zichzelf vanavond. "Vergeet dat het maandag is en laat jezelf horen", schreeuwt hij naar zijn publiek, dat antwoordt met een terecht applaus. Want The Twilight Singers raakt het niveau van The Afghan Whigs. Live loopt er geen breuklijn meer tussen nummers van Dulli's oude en nieuwe band.
Dulli bouwt de emotie. Verhaalt over het grote verlies en de diepten van het bestaan Zijn stem klinkt doorbloed, de randjes aangebakken. Korzelige gitaren, een berustende electische piano (beroerd door Jeff Klein, de Amerikaanse, maar Brits galmende singer-songwriter die het verdienstelijke voorprogramma verzorgde) en gortdroog ritme als houvast. Greg Dulli lijkt nooit te zijn weggeweest.
|
