Naar helden van ooit moet je later nooit meer gaan kijken. Zegt men. Maar als die helden om de hoek komen spelen wordt America Limburg toch het beloofde land. Het boze sprookje 'er was eens... maar nu niet meer', lijkt tijdens de eerste minuten van het optreden uit te komen. Aan het publiek ligt het niet. Duizenden enthousiastelingen zijn naar grote tent van Rockweekend toegestroomd om de afsluiter van het festival te kunnen aanschouwen. De setting is groots. Bloedrood licht valt op huizenhoog Therapy?-doek. Een rek vol gitaren en een indrukwekkende drumkit worden op het podium geschoven. Zanger Andy Cairns is nog altijd in het bezit van een baard, een buik en de ogen van een vriendelijke psychopaat. Maar tijdens die eerste spannende minuten lijkt het mannetje zijn vocalen vergeten te zijn. De vrees dat het 'weer zo'n avond' wordt komt naderbij. Tot de geniale gekte na een nummer of vier weer een stem krijgt. Zoals een roes moet zijn is het begin even plotseling als het einde. Een half uur, misschien wel een uur later is het zomaar ineens voorbij.

Buiten deze haast onwerkelijke ervaring viel er ook een werkelijk alleraardigst festival te beleven aan de Zwarte Plakweg. Enige jaren geleden heeft het plaatselijke jongerencentrum Rockweekend met succes een tweede leven gegund. Dit jaar is het muziekfestijn zelfs zo succesvol dat het bier voor even uitverkocht raakt. Al is het opvallend zonnige weer daar mede debet aan. In vergelijking met voorgaande edities biedt het terrein meer ruimte om te genieten van de prille lente. Maak je niet druk lijkt het credo. Americaanse held en Rowwen Hèze voorman Jack Poels gaat dan ook glimlachend met fans op de foto. Met een pilsje in de linker- en een slap frietje in de rechterhand wordt bij tijd en wijle de muziek opgezocht.

Rockweekend beschikt over twee tenten. In de kleine tent spelen veelbelovende rocktalenten (het Boekelse Helldriver doet het opvallend goed in Limburg.), in de grote tent staan de bekendere acts als Status Quo, Band Zonder Banaan, Krezip, The Sheer, Dog Eat Dog en De Heideroosjes. Voor de laatste een feestelijke aangelegenheid. Beide bands bestaan vijftien jaar. Op steenworp afstand van thuisbasis Horst hebben De Heideroosjes zelfs projectieschermen meegenomen. Bij de nummers worden filmpjes van de oorlog Bosnïe en een bezoek aan Zuid-Afrika getoond. Omdat de beelden voor zich spreken voelt wereldverbeteraar Marco Roelofs niet de behoefte om de kansel te beklimmen. Dat is maar goed ook. Bij gelegenheid bedient de zanger zich van het plaatselijke dialect, dus bij een deel van het publiek zou de boodschap toch niet aangekomen zijn. Bij Dog Eat Dog gaat het er nog relaxter aan toe. Er worden zelfs biertjes en samplers met een nieuw nummer (de eerste uitgebrachte opname in vijf jaar) uitgedeeld. Ook Krezip deelt wat verse nummers met de fans. Zo is kloof tussen act en publiek klein. Rockweekend mag zich dan ook met recht het gezelligste weekend van Limburg noemen.

© 2005 Marcel Bosmans