Hoofdact Mel C zal zich verbaasd hebben over de lege plekken op de festivalweide. Parkpop zou weliswaar voor aanvang van de twist tussen Nederland en Portugal afgesloten zijn, maar dat weerhield bezoekers er niet van om eerder naar huis te gaan. Daarbij moest 'Sporty Spice' de concurrentie aangaan met Di-rect dat voor een thuispubliek speelde. Uit de as van de spice girls is Melanie Chisholm als enige met succes herrezen. Toch zijn, een enkele hit nagelaten, haar nummers te vlak en uitwisselbaar om echt indruk te kunnen maken. In feite geldt voor Di-rect hetzelfde. Het begin was veelbelovend, maar in muzikaal opzicht heeft de groep nauwelijks progressie geboekt. Technisch is de band buitengewoon matig, al moet gezegd dat gitarist Spike positief verraste toen hij een rauwe zangsolo voor zijn rekening nam.

Het vuurwerkspetakel van Di-rect moest het afleggen tegen een knallend optreden van Kaizers Orchestra. De Noorse polkarockers maakten al eerder furore in Nederland. Olievaten, stropdassen, een harmonium, een gasmaker en beeltenis van Luther figuren in een doldrieste show. Speciaal voor de fans deed Jan Ove Ottensen er nog een schepje bovenop. Voor de ogen van het publiek wandelde de zingende keizer als een volmaakt evenwichtskunstenaar over de afscheidingshekken. Een aanstekelijke combinatie van rock, variété en volksmuziek was ook te vinden bij het swingende vijftienkoppige Franse collectief Babylon Circus. Alle denkbare muziekstromingen, van punk tot zigeunerklanken komen aan bod en worden bij momenten onderbroken door slapstick en sketches.

The Kooks acteerde, zoals een hip Brits bandje behoort te doen, de arrogante verveeldheid. Wat niet wil zeggen dat The Kooks vervelend is. Evenals verre voorgangers The Police and The Clash integreert de groep reggae en punk in single-rijpe Britpop. Het album Inside In/Inside Out is opgenomen in de studie van Ray Davies. Davies was de spil van The Kinks dat overduidelijk een inspiratiebron is geweest voor het Nederlandse Gem. Gem klinkt gruiziger, maar de puntigheid in de liedjes en de maniertjes op het podium hebben de Utrechters duidelijk overgenomen van de gewezen Londense hitfactorij.

De jongste surprise uit de Britse hoofdstad opereert onder de naam Infadels. In navolging van Lowlands en Pinkpop wist Infadels ook Parkpop aan het springen te krijgen. Gedanst wordt er vooral op de basale synthesizerrifs. Dat trucje heeft het gezelschap van Faithless afgekeken. De composities hebben nog niet het constante niveau van Rollo's geesteskind, maar de flirts met funk en disco en de hoekige bewegingen van bandkojak Bnann zijn buitengewoon aanstekelijk. Wie van de grond was losgekomen werd door Normaal weer keurig met beide benen op de grond gezet. Jolink en zijn mannen zijn zelf de Norton's geworden waarover in 'Oerend Hard' gezongen wordt. Het duurt even voordat de oude motor op gang is gekomen en het tuft, hakkelt en bromt, maar eenmaal aan de gang is het moeilijk te stoppen.

Iets noordelijker dan de Achterhoek liggen de roots van Ilse DeLange. Haar muzikale wortels liggen in de country, maar ze schurkt steeds dichter tegen de pop aan. De invloed van producer Patrick Leonard (Jewel, Madonna) is merkbaar, maar glad wordt het gelukkig nooit. Misschien heeft Anouk (Op parkpop met haar kinderen te gast bij manlief Postman) een stem met meer mogelijkheden, de Haagse rockchick zal nooit met de brok in de keel haar liedjes zingen, zoals DeLange doet. De Almelose zong John Hiatt's 'Have a litle faith in me' met zoveel gevoel, dat ze het volgende nummer letterlijk met snik in de gebroken stem diende aan te kondigen. Het vermogen om emotie op te wekken, maakt muziek onweerstaanbaar. Parkpop geeft dat gevoel gratis weg. Alleen al daarom is het festival het eeuwige leven gegund.

© 2006 Marcel Bosmans