In den beginne druppelde slechts de heldere bitterzoetheid van zangmeermin Inara George richting de oorschelp. Met de oogopslag van Amélie Poulain blikt George verlegen verwonderd de wereld in. Nada Surf leeft in een andere wereld. Het heeft alles al gezien. Behalve de nieuwe Effenaar. Matthew Caws, Daniel Lorca en Ira Elliot zouden al op 7 december voor een derde optreden in de Lichtstad zijn gearriveerd, maar een promotionele verplichting in Duitsland gooide roet in het eten. Het optreden werd verplaatst naar 30 maart. Wellicht hadden de heren, voor even weer jongens, daarom het gevoel dat ze iets goed te maken hadden. Of wellicht heeft de succesvolle tour door het thuisland en een hersteld contact met oude speelkameraden verloren gewaande energie bij Caws en de zijnen opgewekt. Naar de oorzaken blijft het gissen, maar het resultaat laat weinig aan duidelijkheid te wensen over: Nada Surf heeft zich zelden beter aan een Nederlands publiek gepresenteerd.

Vanaf het eerste nummer is de rauwe toon gezet. Geheel tegen de gewoonte in opent het drietal met ‘Popular’. Nada Surf wil niet als ‘het bandje van die ene hit’ bekendstaan en heeft de doorbraaksingle daarom lange tijd in de ban gedaan. Nu is de partystar terug. Voor de gelegenheid gekleed in een rafelig gitaarjasje. Dat de hele avond niet meer uitgaat. Onweerstaanbaar combinerend met de naar boven toe benepen zang en de tik-tik-pompende ritmes van Elliot en Lorca. Als na tweemaal tien nummers –en een hele cover van The Smiths (dank je, Guido) en een halve van Joy Division- verder het einde van de setlist in zicht komt heeft Caws nog altijd geen zin om van het podium af te gaan. Met het haar op de wilde ochtendstand en de geestdrift in de ogen plakt hij nog een staartje aan het concert vast. Een poezelig liedje voor het slapengaan. Van een ontwaakt Nada surf . In het zicht van de vergetelheid juist op tijd wakker gekust.

© 2006 Marcel Bosmans