Mike Watt is een held in de schaduw. Een ster onder de sterren, maar voor bijziende massa’s slechts een onbeduidend stipje aan het muziekfirmament. Watt was de bassist van Minutemen. Hij stond met zijn maatje D Boon –Watt het hart, Boon de ziel- en wonderdrummer George Hurley aan de basis van de indie- en punkrock. Een zinsnede uit het nummer The Politics of Time, werd door het trio tot bandmotto verheven: ‘We jam econo’ , het beste uit je beperkte zelf halen door zo veel mogelijk te spelen.

Minutemen mag dan met de betreurde Boon ter ziele zijn gegaan, Watt is blijven spelen. Met Eddie Vedder. Dave Grohl, Firehose, Iggy & The Stooges. Aan de vooravond van een tour met de Red Hot Chili Peppers doopt hij editie 2006 van het Wintertuinfestival in Nijmegen.

In de geest van Minutemen opent Mike Watt kort. Een lange inleiding op de documentaire ‘We jam econo: the story of the Minutemen (VS 2005)’ is overbodig. In de film komt Watt veelvuldig aan het woord. In memoriam stuurt hij zijn bleekwitte Van door San Pedro. Langs de plek waar D Boon uit de boom en in het leven van Little Mikey sprong. Langs de oefenruimte en langs het winkelcentrum waar Watt voor het eerst een echte bas zag (‘It blew my mind’). Tot aan D-day, de dag dat Boon verongelukte.

Waar het retrospectief op film eindigt begint de Watt van nu. Bijna 50, eelt op de ziel, drift in de vingers en stem. Zwetend zweept hij zijn makkers Raul Morales (drums) en Tom Watson (gitaar, zang) op. De nummers laten geen ruimte voor noot-verspilling. Mike Watt + The Missingmen speelt compact hard. Aan hokjes ontsnapt gelaagd geweld doet snaar en trommelvliezen breken. Watt op spanning brengt de Minuteman weer tot leven.

© 2006 Marcel Bosmans