| Klein Woodstock in Haldern Dansende mensen in overvloedig vallend hemelwater deden de presentator herinneren aan de moeder van alle festivals. Haldern Pop is Woodstock in het klein. Three days of peace, love and music vlak over de grens. Groot, groter grootst is niet aan de organisatie besteed. Haldern Pop verkiest idealistisch kwaliteit boven kwantiteit. Artiesten zijn daarom eerder bereid om naar het Rijnland te komen. Hoewel de festivalweide slechts plaats biedt aan enkele duizenden bezoekers mag Haldern toch namen als James Dean Bradfield, The Kooks, Motorpsycho en The Zutons begroeten.  De eerste tonen van Haldern Pop komen traditioneel uit de spiegeltent. Even gebruikelijk zijn de lange rijen voor de ingang. Er passen maar weinig mensen in de tent. Gelukkigen zien een bevlogen optreden van Mystery Jets, rammelende psychedelische Britpop gemaakt door Londense hippies onder aanvoering van vader en vooral zoon Harrison. De jonge Blaine is geboren met spina en zit daarom het optreden uit, zingend en hamerend op een gedeukt deksel van een Model Americain vuilnisbak. Het levert hem een staande ovatie op. Martha Wainwright (dochter van zanger-acteur Loudon Wainwright III en zus van Rufus) vraagt juist om stilte. Haar heldere stem dreigt overstemt te worden door het gebral van een troepje aangeschoten Hollanders. Een kleine tent vraagt om intimiteit. Buiten staan tientallen wachtenden die liever naar een singer-songwriter dan naar zichzelf hadden willen luisteren. Novastar en Lambchop leiden Haldern de nacht in. Veel campinggasten beginnen de tweede dag met een zwempartij in het nabijgelegen meertje. Droog achter de oren, maar met natte haartjes worden The Veils welkom geheten. De verbazing is groot als het gezicht van de band na enkele minuten vloekend het podium verlaat. Op de luchthaven ontdekken dat British Airways alle gitaren is kwijtgeraakt, al bij het vierde nummer een van The Revs geleende instrument uit je handen laten vallen en twee snaren breken. Het werd de fragiele Finn even te veel. Even later keert hij met nieuwe snaren weder. Omdat het publiek positief reageert, is ook de glimlach snel terug. Met de concentratie komt het niet helemaal goed. Toch blijkt dat de gerenoveerde The Veils, na de op frustratie en woede drijvende eerste plaat, de balans gevonden heeft in warme luisterliedjes. De doorleefde stem van Finn voorkomt dat het al te glad wordt. Zielrijk zijn ook The Zutons, dat zo uit The Commitments lijkt te zijn gestapt. The Commitments is een film over jonge muzikanten die oude soul gaan spelen. The Zutons from Liverpool lijken meer door Stax dan door the Fab Four beïnvloed te zijn. Voor saxofoniste Abi Harding is letterlijk en figuurlijk een hoofdrol weggelegd. Na The Zutons eist de regen alle aandacht voor zich op. Tijdens We Are Scientists staat het water al tot de enkels. Bij W.A.S. is niets wat het lijkt. Het trio is Amerikaans, maar klinkt Brits en poogt de muziekliefhebber voortdurend op het verkeerde been te zetten door in alle ernst niet serieus te zijn. Of andersom. Het water heeft de knie bereikt als het energieke The Cooper Temple Clause begint. Het publiek dunt uit, maar het hypnotiserendeMotorpsycho is als een welkome beker warme paddothee voor de nu tot ver achter de oren natgeregende die-hards.
Bij het aantreden van GEM schijnt de zon weer. Onze eigen hoop in bange rockdagen heeft een deal voor Duitsland met het evenzeer idealistische Haldern Pop Recordings en mag daarom op het thuisfestival van het label aantreden. Omringd door hypes slaat GEM geen gek figuur op de derde festivaldag. Engeland is het hypeland bij uitstek. The Kooks lost de hooggespannen verwachtingen in, maar Paolo Nutini (weliswaar uit Schotland, maar ook zuidelijker op het eiland tot God verklaard) valt genadeloos door de mand. Van zijn debuut zijn in de eerste twee weken 100.000 exemplaren verkocht, de dames hangen aan zijn goedgevormde lippen, maar live is hij niets meer dan een zouteloze liedjesbrenger. Ook James Dean Bradfield (Manic Street Preachers) weet de werken van zijn veelgeprezen soloplaat niet van het gewenste vuur te voorzien. Hij kan een voorbeeld nemen aan The Wrens. De veteranen zetten hun rentree op Haldern kracht bij met een nu al legendarisch optreden. De oude mannen stuiteren als woestelingen over het podium en laten de stiekeme droom van tientallen festivalgangers in vervulling gaan. Zij mogen het podium op om een partijtje mee te drummen. Tijdens een eerdere editie van het festival stal The Divine Comedy de show door met een regionaal klassiek ensemble op te treden. Ook zonder groot orkest blijft de edelkitsch als goud blinken. Bandleider Neil Hannon acteert de crooner, maar is beter de beste vertolker van het casino-repertoire. The Twilight Singers laat oude Afghan Whigs tijdens herleven. Greg Dulli heeft de ondoorgrondelijke Mark Lanegan bereid gevonden om enkele nummers mee te zingen. Zoals Ed Harcourt eerder de band van J.D. Bradfield versterkte. Solo maakt hij deel uit van het staartje in de tent, waar het crossoverende Duitse Kante met het laatste uitroepteken een punt achter deze editie zet.
|