| Egopop uit de tent gelokt Egopop 2006 begint als buitenfestival. Een Egchelse variant op de dorpspomp. Een ontmoetingsplek waar voeding wordt gegeven aan koetjes en kalfjes. Lui liggend op de wei, zonnetje op de bol, pilsje aan de mond. Muziek op de achtergrond, waar de arme muzikant zich voor een lege tent in het zweet werkt. Hoe verder van het podium hoe gezelliger het wordt. "Jammer", vinden twee vrienden van een jaar of zeventien. "Ze komen hier niet voor de bands."  Dat het verwarmde gras als een magneet trekt moet ook de recensent erkennen. Tegen de muzikale zuigkracht van Hoover! is hij echter niet bestand. Hoover! is ambitieus. Vanuit Maastricht wil de band in korte tijd het land veroveren. De FM-rock is toegankelijk voor een groter publiek. Weet de band de juiste ingang te vinden dan kan zij ook de daadwerkelijk toegang tot een groter publiek krijgen. GEM is al tot de Hollandse huiskamers doorgedrongen. Met dank aan een tv-commercial van een uitzendorganisatie. Rock'n roll van eigen bodem is een schaars goed. Na Tielman Brothers, Peter en zijn Rockets, Golden Earring en Brood is de hoop op GEM gevestigd. Waren de voorgangers van de Utrechters Amerikaans georiënteerd, GEM kijkt het kunstje bij de Britten af. De groep toont zich op Egopop een goede leermeester. De nummers zijn geen seconde langer dan strikt noodzakelijk, volgens beproefde formule met couplet en refrein in verschillende tempi. Als zanger Maurits Westerik gas terugneemt wint zijn stem aan rauwheid, op snelheid klinkt hij minder doorleefd. Het gebrek aan toeschouwers lijkt de frontman niet te deren. Geroutineerd gedreven worden alle showregisters opengetrokken. Westerik swingt, springt en laat zich het magere lijf over de hekken hangen. Superhero doet er nog een schepje bovenop. Opperheld Thom klimt en hangt als een zingende aap boven het podium en weet de fans zo gek te krijgen een pitgevecht met opblaasbare zwaarden aan te gaan. De punkpop van Superhero klinkt prettig Amerikaans. Thommy Hero mag dan van geboorte Amerikaans zijn, hij woont lang genoeg in Nederland om te weten dat prediken op een polderlands poppodium als vloeken in de kerk is. Moraalverhalen zouden afbreuk doen aan de aanstekelijke pretentieloosheid van de band. En dan hebben we onze helden naar eigen zeggen nog in slechte doen gezien. Van mij mogen ze ieder festival komen redden!
Als de hete bal aan de hemel verbleekt en mascotte ‘Dikke Dennis’ Peter Pan Speedrock op het podium schreeuwt stroom de tent alsnog vol. Voor wie het nog niet mocht weten: Dikke Dennis is een wandelende wandschildering. Het tattoo-tonnetje reist regelmatig met Peter Peter Speedrock mee, mag dan Schoppenaas (een Mokumse versie van ‘Ace of Spades’ in de half ingeslikte microfoon brullen en zijn achterwerk en pielemuisje laten zien. “Drunk, horny and drunk”, zingt Peter Pan Speedrock bevestigend. En bewijst wederom de luidste vertolker van het levenslied te zijn.
|