Dat gevestigd en belegen geen synoniemen zijn bewijst de 26e editie van Bospop. Het familiefeestje van de Sumner's zette de toon. Vader Gordon alias Sting liet zich voorafgaan door zoon Joe. De jongeling heeft de looks en de stem van zijn verwekker. Het grote verschil is dat junior gitaar speelt en senior bas. Joe is voorman van Fiction Plane, een hedendaagse versie van The Police. Er is sprake van kruisbestuiving. In de nabijheid van zijn zoon lijkt ook Sting aan een tweede jeugd begonnen te zijn. Zoete filmballades hebben tijdens de Broken Music Tour het veld moeten ruimen. De veteraan heeft zich met overgave op het betere Police-werk gestort. In kleine bezetting worden klassiekers als 'Message in a bottle' en 'Walking on the moon' krachtig aaneengeregen.

Nog verder terug grijpt Roxy Music, dat zonder Brian Eno (geen zin) en Paul Thompson (gezondheidsproblemen), maar met Bryan Ferry, Phil Manzanera, Andy McKay aantreedt. Ondersteund door jonge muzikanten lijken ook deze oude heren het speelplezier terug gevonden te hebben. De groeven in het gelaat van Ferry zijn duidelijk zichtbaar, maar de muziek klinkt vers geperst. Met name in de tweede helft van de set, als de decadente artpop uit de beginjaren de tuimte krijgt, wordt duidelijk waar een nieuwe hippe band als Franz Ferdinand de mosterd heeft gehaald.

In de eerste helft van de jaren zeventig maakte de wereld ook kennis met 'Sebastian'. De zwaar georkestreeerde klassieker van Cockney Rebel werd in het thuisland voor kitsch versleten, maar was in Nederland een grote hit. Dat weerhield de overige bandleden er niet van omhet charismatische boegbeeld Steve Harley de wacht aan te zeggen. Cockney Rebbel dacht zonder Cockney-zanger te kunnen. Harley dacht er het zijne van, schreef er een nummer over en lachte zich een breuk toen 'Make me smile' een miljoenensucces werd. Een rebel in ruste is hij nog altijd niet. Hij presenteert een radioshow bij de BBC, doet 70 tot 100 optredens per jaar en oogt ook op Bospopopvallend fris. Het concert dat Harley op 31oktober in theater Carre geeft is dan ook op voorhand een aanrader.

Harley heeft zijn succes mede te danken aan producer/technicus Alan Parsons. De baardige Brit zat ook achter de knoppen tijdens opnamen van de legendarische albums Abbey Road (Beatles) en Dark Side of the Moon (Pink Floyd). Onder de noemer Alan Parsons project sloot hij een verbond met Eric Woolfson. Na een serie succesvolle conceptalbums liep de samenwerking stuk. Sinde een aantal jaren brengt Parsons de composities op het podium. Op Bospop blijkt een te meer dat goed studiomateriaal geen garantie is voor een enerverend live-optreden.

Anderen zijn wel voor het podium geboren. Zoals de prettig gestoorde Gordon Downie, het hyperactieve middelpunt van The Tragically Hip. Wereldberoemd in Canada,vergeleken met R.E.M. en Live, maar opmerkelijk genoeg nooit helemaal doorgebroken in Europa. Corey Glover van Living Colour stuitert in Weert mogelijk nog hoger en bewijst dat black-music en metal tesamen nog altijd onweerstaanbaar is. Ook Jim Kerr zoekt alle hoeken van het podium op. Na een goed ontvangen plaat en serie uitverkochte concerten heeft Simple Minds het heilige vuur hervonden. De Schotten stonden eerder op Bospop, maar ogen nu fitter en energieker dan voorheen. Simple Minds zijn terug in de (fraaie) spotlights. Niet alleen voor het licht, maar ook voor het geluid verdient Bospop een compliment. Maar al te vaak lijkt de techniek op Nederlandse festivals een sluitpost te zijn. Dankzij het goede geluid weet de intimiteit van The Joe Jackson Trio (zonder gitaar) het publiek te raken en bereikt Bospop 2006 een volgendhoogtepunt.

© 2006 Marcel Bosmans