| Weinig muzikale zonnestralen tussen de stromende regen. Het is voor mij dit jaar een WGT met voornamelijk dieptepunten. Na wat ongemakken heb ik besloten om me vooral op te houden bij het enige buitenpodium dat het festival rijk is. De Parkbuhne moet dit jaar voor de verrassingen gaan zorgen.  De Parkbuhne is een prachtig gelegen openluchttheater waar je, wanneer het niet regent, heerlijk naar bandjes kunt luisteren. Helaas bleef het niet droog en van positieve verrassingen was al helemaal geen sprake. Nu zijn mijn oren enigszins gevoelig voor valse noten, zoals blijkt uit eerdere door mijn toetsenbord voortgebrachte recensies. Maar het geluid dat het strottehoofd van Carmen Espenaes, zangeres van het Noorse Midnattsoll, produceert is werkelijk hemeltergend! Hitsige een-tweetjes met bassiste Birgit geven het oog ook wat, maar elk muziekminnend persoon heeft zijn toevlucht dan al in de curry-worst gezocht.
Anne - Marie Hurst van The Skeletal Family weet de verkeerde snaar ook goed te raken. Het feit dat de bandnaam afkomstig is van een nummer van David Bowie kan hier geen positieve bijdrage meer aan leveren.
Het wordt me teveel en in afwachting van het rockende strijkorkest Chamber ga ik een hapje eten.
Gelukkig waren er ook meevallers. Na het zien van wat felgekleurde personen op het podium besloot ik de franse act Punish Yourself vanuit het publiek te gaan bekijken. En dat heb ik geweten, ik voel nog de striemende haren van mijn achterbuurman in mijn nek.
De felle cyberpunk beukte er in bij het publiek en na enkele nummers had ook ik moeite mijn camera stil te houden.
Motto van Punisch Yourself is ongetwijfeld: veel sex, drugs en cyberpunk. Een idioot, verrassend en zeer energiek optreden was het. Voor mij de oppepper die deze editie van WGT kleur gaf!
|