|
Tom McRae 28 oktober Tivoli Utrecht De vrolijke keerzijde van Tom McRae Het is slechts een geest uit het verleden. De herinnering aan de schuchtere jongeling. Op een verhoging in de kleine zaal van Paradiso. Het grote verdriet. Botsend op honderd en vijftig gelukzoekers. Naam: Tom McRae. Beroep: singer-songwriter. Geloof: verloren. Kammpend met de naweeën van een godvrezende jeugd in het Engelse domineesgezin. Boos op zichzelf, zijn ouders en de rest van de wereld. Pijn in het hart. Pijn in de stem. De Tom van toen, is voltooid verleden tijd. De Tom van nu lijkt zichzelf gevonden te hebben. Juist in New York, de stad van de verloren hoop, heeft hij de schaduw voor de zon verruild. Met zijn nieuwe ik onder de arm is hij vervolgens naar het oude continent teruggekeerd. Nederland is hem in ieder geval niet vergeten. De schare bewonderaars is zelfs gegroeid. In poptempel Tivoli wordt hij door honderden bewonderaars aanbeden.Sommigen kennen niet eens zijn gezicht. Laat staan zijn muziek. Zoals de dochter, lieflachend meisje met halfhangend haar dat na afloop van het voorprogramma vertwijfeld tegen de moeder verzucht: “Jammer dat het zo snel voorbij was. Hij heeft niet eens Bubbelgum gespeeld”.
Als de echte Tom McRae het podium betreedt, keren moeder en dochter terug. Enigszins beschaamd maken ze kennis met een zelfbewuste zanger. McRae zet a capella in en wint daarmee het respect van de zaal. Versterkt door uitstekende muzikanten is ook het vervolg niet te versmaden. McRae grijpt vooral terug op zijn titelloze album. Anders dan voorheen zijn de preken over het falende beleid van Blair verdwenen.Tom praat nu in grapjes. De Brit bouwt een feestje. Zelfs vriend en voorprogramma Joe Purdy (Joe en Tom toasten regelmatig op het leven in singer-songwritertehuis Hotel Cafe in Hollywood) blaast- of beter gezegd zingt- zijn partijtje mee. Utrecht wordt getrakteerd op een onvervalste feelgood schow. Slechts een enkeling mijmert en vraagt zich af of Tom McRae niet beter voelt, als hij wat minder vrolijk is.
|
