De term voorprogramma nemen ze in Duitsland wel erg letterlijk. Gothminister mocht krap drie meter van het podium gebruiken om hun kunsten te vertonen. Dat betekende dat de band toch wat concessies moest doen. Zo hadden ze niet alleen de over het podium zwevende achtergrondzangeres Dementia thuis gelaten, maar ook de tweede keyboardspeler was nergens te bekennen. Maar met de geluidsband erbij mocht dat de pret niet drukken. Zanger Gothminister himself beklom de kansel alsof hij de wereld in een klap ging veroveren en al zingend tegen zijn doodskop torende hij boven het weinige publiek uit.

De opkomst was maar matig, en dat voor een band als Lacrimosa die in Duitsland toch goede zaken doet op dit moment. Nadat de Noren van Gothminister het podium verlaten hebben gaat het doek open en verschijnt een levensgroot Lacrimosa logo, waarna er aan beide zijden van het podium ook nog banieren met het logo naar beneden rollen. De band is er helemaal klaar voor en het publiek ook. Lacrimosa bedient zich van een flinke portie theater op het podium wat uitstekend samen gaat met de theatrale en voor mijn gevoel soms afgeknepen zang van Tilo Wolff. Diep van binnen begon de zang aan me te knagen en ik was dan ook zeer gelukkig toen zangeres Anne Nurmi achter haar keyboard vandaan kwam om een nummer ten gehore te brengen. Het enthousiasme was er al snel af, deze vrouw heeft het gepresteerd om nauwelijks een zuivere noot te zingen. En hoopte ik bij het eerste door haar gezongen nummer nog dat het een tijdelijke inzinking was, de nummers die volgenden gingen op dezelfde toon verder.
Toch een beetje jammer want muzikaal staat Lacrimosa als een huis. En wat doe je als de zang niet om aan te horen is? Gewoon zelf even hard mee gaan zingen, het publiek was razend enthousiast en zij hebben ongetwijfeld een geweldige avond gehad.

© 2005 Laura Thijssen