|
Colour of Fire en Skip the Rush 3 mei Doornroosje Geen kleur geen vuur Hype is niet voor niets een Engels woord. Aan de overzijde van de Noordzee wordt iedere talentvolle band als ‘The Next Big Thing’ aangekondigd. Ook Colour of Fire gaat het helemaal maken. Als we de Britse pers en de band zelf mogen geloven. Anders zou een gerenommeerde producer als Steve Osborne (die eerder zijn stempel drukte op moderne klassiekers als U2’s Achtung Baby!’ en New Order’s ‘Get Ready’) zich toch niet over de groep bekommerd hebben? En zou er toch nog niet met Placebo en Silverchair getoerd zijn? Conclusies worden snel getrokken. Té snel wellicht. Want feitelijk heeft Colour of Fire nog weinig aan de wereld laten zien. Het is tenslotte nog niet zo lang geleden dat de band zich aan het popfront gemeld heeft. De houding van Stuart Jones op het podium is dan ook volstrekt misplaatst. Jones, -die samen met Owen Richards de zang- en gitaarparten voor zijn rekening neemt- hangt wel erg nadrukkelijk de verveelde –jullie-moeten-maar-blij-zijn-dat-ik-me-tot-een-bezoek-aan-Nijmegen-verlaag rockster uit. Met name ongepast omdat het wannebe-pareltje een doffe indruk maakt. Misschien begint het overvolle tourschema zich te wreken. Of is het vertrek van bassist Thom Craigen hard aangekomen. Feitelijk valt er weinig te genieten vanavond. De androgyne Richards doet zijn best, maar zijn ijle stem komt nauwelijks boven de instrumenten uit. De drummer maakt in technisch opzicht een beperkte indruk en de chemie tussen bassist en andere groepsleden ontbreekt (nog). Van enige muzikale schittering is pas sprake tijdens de toegift. Niet meer dan een sprankje licht in de duisternis.
Voorprogramma Skip The Rush laat wel een prima indruk achter. Het is een typische act voor het Peacedog Festival. Het gezelschap straalt uit op christelijke grondslag gesticht te zijn. Maar dient live vooral de God EMO. Naarmate het optreden vordert gaat de band steeds beter spelen. Wanhopig wankelende zang . Tergend trage darkwave baslijn. Skip The Rush is onvermijdelijk op weg naar de rand. Om zich voorgoed in het tranendal te storten.
|
